درجات وینگ چون

وینگ چون، برخلاف بسیاری از رشته‌های رزمی، از سیستم کمربند برای ارتقای هنرجویان استفاده نمی‌کند و به جای آن، از مفهوم «درجه» یا Grade برای شاگردان بهره می‌برد. همچنین، برای نام‌گذاری اساتید خود از اصطلاحاتی مانند «سیهینگ» و «سیفو» استفاده می‌کند. در این مقاله، به بررسی ساختار درجات و القاب در وینگ چون کونگ فو می‌پردازیم.

ساختار کلی درجات وینگ چون

درجات وینگ چون به دو سطح اصلی تقسیم می‌شود: سطح شاگردی (SG) و سطح مربیگری (TG). هر یک از این سطوح شامل ۱۲ درجه است. سطح شاگردی خود به سه بخش مبتدی، متوسط و پیشرفته تقسیم می‌شود که هر بخش ۴ درجه را در بر می‌گیرد.

درجات مبتدی (۱ تا ۴)

در این مرحله، اصول اولیه وینگ چون تدریس می‌شود، از جمله ساختار پایه، گام‌برداری، مشت‌های زنجیره‌ای، ضربات پا، دفاع‌های ابتدایی و فرم‌های سیولیم تائو و چام کیو. همچنین، تکنیک حسی «دانچی سائو» برای آشنایی با حرکات و اصول اولیه آموزش داده می‌شود. تمرین دیگری به نام «لاتسائو» نیز در این درجات ارائه می‌شود که شبیه‌سازی درگیری در فواصل نزدیک است. در هر درجه، تکنیک‌های دفاع شخصی متناسب با سطح هنرجو اجرا می‌گردد.

درجات متوسط (۵ تا ۸)

در این درجات، تمرکز بر کاربرد فرم‌ها و تکنیک «جی سائو» است. هر درجه شامل تعداد مشخصی از تکنیک‌های چی سائو است که باید همراه با کاربرد عملی آن‌ها آموزش داده شود. این تکنیک‌ها از «پون سائو» در درجه ۵ آغاز می‌شود و در درجات ۶، ۷ و ۸ گسترش می‌یابد. اجرای روان و دقیق سیکل چی سائو و فنون مرتبط، مهم‌ترین هدف در این مرحله است.

درجات پیشرفته (۹ تا ۱۲)

این درجات با تکنیک «چی گرگ» شروع می‌شود که به مهارت‌های فوت‌ورک و ضربات پا اختصاص دارد. در ادامه، هنرجو با کاربرد آموخته‌ها در درگیری‌های یک‌به‌یک، یک‌به‌چند، و مقابله با سلاح‌هایی مانند چاقو و چوب آشنا می‌شود. در این مرحله، هدف این است که هنرجو بتواند به‌صورت عملی و واقعی از دانش خود استفاده کند. فردی که آزمون درجه ۱۲ را با موفقیت پشت سر بگذارد، «سیهینگ» نامیده می‌شود که در لغت به معنای «برادر» است.

سطوح مربیگری

سطح مربیگری نیز به سه بخش تکنسینی، پراتکنسینی و فلسفی تقسیم می‌شود.

درجات تکنسینی (TG1 تا TG4)

در این درجات، هنرجو با ادامه تکنیک‌های چی سائو و کاربرد آن‌ها در درگیری‌های واقعی و شبیه‌سازی‌های متنوع آشنا می‌شود. فرم «بیوجی» و فرم معروف «آدمک چوبی» نیز در این مرحله آموزش داده می‌شود. فردی که به درجه ۱ تکنسینی برسد و شاگردانی داشته باشد، «دای سیهینگ» (برادر بزرگ) نامیده می‌شود. همچنین، با کسب درجه ۳ تکنسینی، لقب «سیفو» (پدر) به او اعطا می‌گردد.

درجات پراتکنسینی (PG5 تا PG8)

در این سطح، فرد به مهارت و دانش پیشرفته‌ای در وینگ چون دست می‌یابد. آموزش شامل کاربرد فرم آدمک چوبی و کار با سلاح‌های خاص وینگ چون، یعنی چوب بلند (لوک دیم بون کوان) و شمشیر پروانه‌ای (بات چام دائو) است.

درجات فلسفی (Enlightenment)

این درجات، که از ۹ تا ۱۲ سطح استادی را شامل می‌شود، به نگرش فلسفی و تئوری‌های وینگ چون اختصاص دارد. فرد در این مرحله می‌تواند در توسعه و تکمیل این سبک نقش داشته باشد و به درک عمیق‌تری از آن دست یابد.

نکته پایانی

شایان ذکر است که سبک‌های مختلف وینگ چون ممکن است رده‌بندی‌های متفاوتی داشته باشند و هر یک از این نظام‌ها ارزش و اعتبار خاص خود را دارند. این تنوع، نشان‌دهنده غنای این هنر رزمی و انعطاف‌پذیری آن در پاسخ به نیازهای مختلف است. درجات وینگ چون مانند بسیاری از هنرهای رزمی، دارای سیستم درجه‌بندی مشخصی‌ست که مسیر رشد هنرجو را مرحله‌به‌مرحله تعریف می‌کند. این درجات از سطح ابتدایی (یادگیری پایه‌های ایستادن، دفاع و حرکت) آغاز می‌شوند و تا سطوح پیشرفته‌تری مانند فرم‌های تخصصی، مبارزه کاربردی و درک عمیق‌تری از فلسفه‌ی این هنر ادامه پیدا می‌کنند. هر مرحله نه‌فقط یک مهارت فیزیکی، بلکه ارتقایی ذهنی و روانی هم به همراه دارد. کتاب «وینگ چون» با در نظر گرفتن این ساختار آموزشی، محتوای خود را به شکلی طراحی کرده که خواننده بتواند هم‌زمان با پیشرفت فنی، جایگاه خود را در مسیر یادگیری نیز بشناسد. این کتاب را میتوانید همچنین از انتشارات انرژی نیز خریداری کنید.

برای ثبت نام در کلاس های وینگ چون به اینجا مراجعه کنید.